ΒΠΚ: «Ο κοσμικός ερημίτης, Στερίκας Κούλης (1921 – 1995)»

Το Βαφοπούλειο Πνευματικό Κέντρο διοργανώνει την αναδρομική έκθεση

«Ο κοσμικός ερημίτης,  Στερίκας Κούλης
(1921 – 1995)»
από 8 Ιουνίου έως 10 Ιουλίου 2023
Αίθουσα Εκθέσεων – 5^ος όροφος Β.Π.Κ.

Τα εγκαίνια της έκθεσης θα πραγματοποιηθούν την Πέμπτη 8 Ιουνίου, στις 19:00
από το Δήμαρχο Θεσσαλονίκης Κωνσταντίνο Ζέρβα.

Λίγα λόγια:
Ο Στερίκας Κούλης (1921-1995), γεννήθηκε στην Κορυτσά το 1921 και εγκαταστάθηκε το 1922 με την οικογένειά του μόνιμα στη Φλώρινα.  Υπήρξε, αν και αυτοδίδακτος, από τους πιο δραστήριους ζωγράφους στη Φλώρινα. Η παρουσία του στην καλλιτεχνική κίνηση της πόλης ξεκίνησε από τον Φιλεκπαιδευτικό Σύλλογο  Φλώρινας «Αριστοτέλη», στους κόλπους του οποίου δραστηριοποιήθηκε από τη δεκαετία του 1940 ως ποιητής και συγγραφέας και αργότερα ως ζωγράφος. Έργα του, όπως η ποιητική συλλογή «Εκστατικά παραληρήματα» και το θεατρικό έργο «Απόμαχοι», θεωρούνται από τα πρώτα βήματα της φλωριναίας λογοτεχνίας. Από το 1956 τον απορρόφησε αποκλειστικά η ζωγραφική. Παρουσίασε τη δουλειά του σε πολλές ατομικές και ομαδικές εκθέσεις σε πολλές πόλεις της Ελλάδας.

Το Ατελιέ του στη Φλώρινα διατηρήθηκε όπως ήταν και λειτουργεί σαν «Μικρό Μουσείο», για το οποίο ο ίδιος είπε:
«[…] Το εργαστήριο, που είναι ένας χώρος τέχνης, γιατί δεν μπορεί να είναι και ένα μουσείο οργανωμένο, ζωντανό, με την παρουσία του καλλιτέχνη; Έτσι που να μπορεί να σταθεί ως ένα οχυρό του αγώνα ενάντια σε αυτούς που μας απογοητεύουν, που σας απογοητεύουν και προπάντων ενάντια σε αυτούς που κατεβάζουν την ανθρώπινη αξιοπρέπεια «πλασάροντας» υποπροϊόντα τέχνης, έργα τεχνοφανή μόνο, είτε το γνωρίζουν, είτε όχι, στηριγμένοι στην άγνοια του κόσμου και στην αγάπη του…
Και κάτι άλλο. Μέσα στην ελευθερία του καλλιτέχνη, είναι και το δικαίωμά του του ορισμού του έργου του. Κάνοντας χρήση αυτού του δικαιώματος, οργάνωσα έτσι τον χώρο του εργαστηρίου μου, ώστε να μη διαφέρει πολύ από μία σύγχρονη πινακοθήκη, όχι τόσο στην εμφάνισή του, όσο ίσως στην ειλικρίνεια του έργου που εκτίθεται, μια πινακοθήκη ελεύθερη για το κοινό, για τον λαό.
Τέλος, θέλω να μνημονεύσω και ένα σημείο επιστολής του Μοντιλιάνι, γραμμένη στα 17 του χρόνια. Γράφει, λοιπόν, μεταξύ άλλων: «ΤΟ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ ΣΟΥ ΧΡΕΟΣ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΣΩΣΕΙΣ ΤΟ ΟΝΕΙΡΟ ΣΟΥ». Αυτό θέλω να κάνω και εγώ. Να σώσω θέλω μια πραγματικότητα, ένα έργο να πάει στους ανθρώπους, ένα έργο γεννημένο από ένα τέτοιο όνειρο, από το χρέος στους ανθρώπους, ένα όνειρο που έζησε και ζει σε έναν κόσμο που δεν μιλάει, που δεν διαβάζει, που δεν ακούει, που δεν βλέπει…».

Για την καλλιτεχνική του διαδρομή ο ίδιος ο καλλιτέχνης έγραψε:
«Η δουλειά μου δεν είναι επανάληψη παραστατικής ζωγραφικής, αλλά μια προσπάθεια αποκάλυψης, μυθολογικής θα έλεγα, του βιολογικού μου «φαίνεσθαι». Το χρώμα στη δουλειά μου, κεραμιδί-πράσινο- ώχρα, έχει μια ενέργεια, ορίζει σχήματα και κινείται σαν μέσα σε αρτηρία. Το χρώμα στη ζωγραφική μου δεν θέλει να είναι τυποποιημένο και δεν τίθεται «κατ’ ανάμνησιν», «κατ’ εντολήν» ή κατά μίμησιν», όπως συμβαίνει.[…] Στη δουλειά μου δεν υπάρχει σχήμα όμοιο με άλλο και  όλο το έργο κρατιέται σε σύνολο λειτουργικό με συνθετικές κυρίως τάξεις, στηριγμένες στη γεωμετρική αντίληψη για τη φύση.[…] Αφαιρώ, προσθέτω, αναπλάθω και ξαναγεννιέμαι από αυτό που βλέπω. Δεν είμαι τοπιογράφος, είμαι συνθέτης και αναλυτής ουσιών του τοπίου, της ανθρώπινης μορφής. Πιο πολύ είμαι μια κραυγή ταπεινή, που με το έργο μου φωνάζω «πίσω από τη φύση».

Από το 1978 μέχρι τον θάνατό του ήταν ενεργό μέλος της Επιτροπής Ειρήνης και συμμετείχε σε πολλούς αγώνες για την Ειρήνη και την Κοινωνική Δικαιοσύνη.
Δεν έφυγε ποτέ και για κανέναν λόγο από τη Φλώρινα.
Πέθανε στις 10 Ιουνίου 1995.