ΒΠΚ: "Θεσσαλονίκη, πρωτεούσα των προσφύγων μέσα από τα κείμενα του Γιώργου Ιωάννου"
Λεπτομέρειες εκδήλωσης
Το Βαφοπούλειο Πνευματικό Κέντρο του Δήμου Θεσσαλονίκης στο πλαίσιο των προγραμματισμένων εκδηλώσεων του επετειακού έτους «1922-2022 Μικρασία – 100 χρόνια μνήμης», θα πραγματοποιήσει την
Τρίτη 13 Δεκεμβρίου 2022 και ώρα 18:00
στο Θέατρο του Βαφοπουλείου Πνευματικού Κέντρου, ημερίδα με θέμα
“Θεσσαλονίκη, πρωτεύουσα των προσφύγων μέσα από τα κείμενα του Γιώργου Ιωάννου”
Σκοπός της ημερίδας είναι να αναδείξει τον τρόπο με τον οποίο ο Γιώργος Ιωάννου συνέβαλε στη διαμόρφωση της νέας πραγματικότητας και της «ταυτότητας» της πόλης μέσα από τα δικά του βιώματα, την ευαισθησία και τη δική του οπτική, όπως αποτυπώθηκαν στο έργο του («Για ένα φιλότιμο», «Η σαρκοφάγος», «Η μόνη κληρονομιά», «Το δικό μας αίμα», «Η Πρωτεύουσα των προσφύγων» κ.α.).
Η ημερίδα θα πραγματοποιηθεί σε συνεργασία με τη Φιλοσοφική Σχολή του Α.Π.Θ. και το Τμήμα Θεάτρου της Σχολής Καλών Τεχνών του Α.Π.Θ.
Ομιλητές:
Στέλιος Κούκος
Ασπασία Παπαδοπεράκη
Αναστασία Χατζή
Διαβάζουν αποσπάσματα οι ηθοποιοί:
Αλέξης Κότσυφας
Ελένη Μακίσογλου
Αντιγόνη Μπάρμπα
Σκηνοθετική επιμέλεια:
Δαμιανός Κωνσταντινίδης
Χορηγός επικοινωνίας:
Λίγα λόγια για τον Γιώργο Ιωάννου:
Ο Γιώργος Ιωάννου έλκει την καταγωγή του από την Ανατολική Θράκη. Γεννιέται το 1927, μέσα στην πρώτη πενταετία μετά την έλευση των προσφύγων στην πόλη, τη «Μητέρα», την «Πρωτεύουσα των Προσφύγων». Ο ίδιος μεγαλώνει, ανδρώνεται μέσα στο κέντρο της, όπου οι πρόσφυγες που ζουν στην απομόνωση, αντιμέτωποι με τους γηγενείς, με τη θλίψη και το παράπονο της εγκατάλειψης, ξεκομμένοι από τις ρίζες, τις παραδόσεις και τον τόπο καταγωγής τους και που σταδιακά τακτοποιούνται και οργανώνουν τη ζωή τους. Παρακολουθεί τη μεταμόρφωση της Θεσσαλονίκης, μέσα από την αλλαγή της σύνθεσης του πληθυσμού της, τη δημιουργία νέων συνοικισμών, την παρουσία, την αποκατάσταση και την προκοπή των προσφύγων. Σκιαγραφεί τα χαρακτηριστικά των προσφύγων, ανάλογα τον τόπο προέλευσής τους (Πόντιοι, Καραμανλήδες, Μικρασιάτες, Κωνσταντινουπολίτες, Θράκες κ.α.) «μες στους προσφυγικούς συνοικισμούς», εκφράζει τη συγκίνηση που νιώθει για το πολιτισμικό του παρελθόν, τη σχέση του με ανθρώπους κοινής καταγωγής και τη νοσταλγία για τη γη των προγόνων, ανακαλεί μνήμες και βιώματα συγγενών του. Παρουσιάζει, μέσα από το έργο του τη Θεσσαλονίκη ως ένα παλίμψηστο ανθρώπων και ιστοριών, ψάχνει ο ίδιος να βρει τον εαυτό του μέσα σ΄ αυτή και εκφράζει σκέψεις και αισθήματα δικά του ως γόνος προσφύγων, που αναγκάζεται με τη σειρά του να εγκαταλείψει την αγαπημένη του Θεσσαλονίκη και να ζήσει στην Αθήνα.
