Στο πλαίσιο της «Ημέρας Ευρωπαίων Συγγραφέων», που γιορτάζεται στις 27 Μαρτίου για πρώτη φορά φέτος, η Δανειστική Βιβλιοθήκη του Βαφοπουλείου Πνευματικού Κέντρου φιλοξένησε το φιλόλογο και φίλο του Β.Π.Κ. Γιώργο Παπαγιάννη, που παρουσίασε το βραβευμένο με Νόμπελ λογοτεχνίας (1961) Βόσνιο συγγραφέα
“Ivo Andric”
Η παρουσίαση της ζωής και του έργου του Νομπελίστα μυθιστοριογράφου, ποιητή και διηγηματογράφου πραγματοποιήθηκε στο χώρο της Δανειστικής Βιβλιοθήκης του Β.Π.Κ. και είναι η πρώτη μιας σειράς παρουσιάσεων που θα ακολουθήσουν.
Λίγα Λόγια για τον Νομπελίστα Ίβο Άντριτς ( γεννημένος ως Ivan Andrić)
O Ίβο Άντριτς ήταν Γιουγκοσλάβος μυθιστοριογράφος , ποιητής και διηγηματογράφος που κέρδισε το Νόμπελ Λογοτεχνίας το 1961. Τα γραπτά του αφορούσαν κυρίως τη ζωή στη γενέτειρά του Βοσνία υπό Οθωμανική κυριαρχία.
Γεννήθηκε στο Ντοτς της Βοσνίας, στις 9 Οκτωβρίου 1892. Από το 1912 ξεκίνησε τις σπουδές του νοτιοσλαβική ιστορία και λογοτεχνία στα Πανεπιστήμια του Ζάγκρεμπ, της Βιέννης, της Κρακοβίας και του Γκρατς.
Με το ξέσπασμα του Α΄ Παγκόσμιου Πολέμου φυλακίστηκε από τους Αυστριακούς στο Σπλιτ (1914-1917) και μετά τον πόλεμο διορίστηκε στο διπλωματικό σώμα του Βασιλείου της Γιουγκοσλαβίας, όπου και υπηρέτησε μέχρι το 1941.
Λίγο μετά την έναρξη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, ο Άντριτς επέστρεψε στο κατεχόμενο από τη Γερμανία Βελιγράδι όπου έζησε ήσυχα στο διαμέρισμα ενός φίλου του, σε συνθήκες που ορισμένοι βιογράφοι παρομοιάζουν με κατ’ οίκον περιορισμό, και έγραψε μερικά από τα πιο σημαντικά έργα του, συμπεριλαμβανομένου του Na Drini ćuprija (Η γέφυρα στον Δρίνα). Μεταπολεμικά εκλέχθηκε βουλευτής της Βοσνίας – Ερζεγοβίνης και πρόεδρος της Ένωσης Γιουγκοσλάβων Λογοτεχνών.
Το 1961 η Επιτροπή Νόμπελ του απένειμε το Νόμπελ Λογοτεχνίας, επιλέγοντάς τον αντί συγγραφέων όπως ο JRR Tolkien , ο Robert Frost , ο John Steinbeck και ο EM Forster . Η Επιτροπή ανέφερε «την επική δύναμη με την οποία… ανίχνευσε θέματα και απεικόνισε ανθρώπινες μοίρες που αντλήθηκαν από την ιστορία της χώρας του».
Πρωτοεμφανίστηκε ως ποιητής, αλλά έγινε γνωστός σε όλο τον κόσμο με τα τρία μεγάλα μυθιστορήματά του: “Το γεφύρι του Δρίνου” (μτφρ. Χρήστος Γκούβης, Εκδ. Καστανιώτη 1997), “Tο χρονικό του Τράβνικ” (μτφρ. Χρήστος Γκούβης, Εκδ. Καστανιώτη 1999), “H Δεσποινίδα” και τη νουβέλα του “H καταραμένη αυλή”. Δημοσίευσε επίσης δύο ποιητικές συλλογές και πολλές συλλογές διηγημάτων.
Πέθανε στο Βελιγράδι στις 13 Μαρτίου 1975.
